Oproep voor hartverscheurende verhalen!
Heb je, na een breuk in je relatie, liefdespijn?
Schrijf je verhaal op en e-mail het naar roelvduijn@planet.nl Wij plaatsen je verhaal, als je wilt onder pseudoniem, graag en gratis in deze site! Je weet, opschrijven is beter worden. Maak het voor jezelf zo lang en precies als de vloed van je tranen.
Als compromis niet bestaan
van een meisje dat dacht dat Nederland belangrijker was
Het begon allemaal met een vlucht. De langste vlucht die ik tot dat moment in mijn leven had gemaakt. Maar liefst acht uur zat ik in het vliegtuig en vloog ik op grote hoogte over de Atlantische oceaan. Alles wat ik kende liet ik achter, en het grote onbekende vloog ik tegemoet. Letterlijk tussen twee werelden in.
Mijn bestemming: Sint Maarten.
Na het behalen van mijn HBO diploma besloot ik dat mijn leven wel wat nieuwe en spannende avonturen kon gebruiken. De relatie die ik op dat moment had duurde eal twww-en-een-half jaar, maar de man bleek keer op keer niet in staat normaal een baan te kunnen behouden of met zijn vingertjes van de witte motor af te blijven. Op mijn een-en-twintigste jaar had ik hem al ruim twee jaar volledig onderhouden en was het hoogste tijd om hem los te laten en mijn vleugels uit te slaan.
Met een diploma op zak konden mijn ouders me niets meer verwijten dus voor het eerst in mijn leven was ik echt vrij om te gaan en te staan waar ik wilde. Zo viel mijn oog op een eiland waar ik ooit was geweest.
Sommigen zeiden dat het vluchtgedrag was. Dat mijn relatie me uiteindelijk zover heeft gekregen dat ik letterlijk ben opgestapt. Misschien zit er een kern van waarheid in. Uiteindelijk maakt het toch niet uit wat de reden is van een nieuw avontuur. Als ik terugkijk ben ik blij dat ik, op welke manier dan ook, die knoop heb door kunnen hakken. Toch viel het mij zwaar. Want hoe hopeloos en fout de relatie ook was, ik hield van hem en hij hield ook van mij.
Zodoende kwam ik aan op mijn eiland, mijn nieuwe thuis. Ik zat in de zon, met de zee en het strand voor me en was compleet in de war. Waarom was ik zomaar ineens opgestapt en weggegaan, wat had ik hier te zoeken? Gelukkig kreeg ik binnen een week al een aantal nieuwe vriendinnen en was ik binnen no time opgenomen in hun groep. Eigenlijk ging alles vanzelf en ik had na een aantal weken al een eigen appartement en een leuke baan als snorkelgids.
Een van de meiden waar ik vanaf dag 1 bevriend mee was, woonde op dat moment in bij haar vriend, die samenwoonde met zijn broertje. Doordat zij altijd daar te vinden was kwam ik er ook vaak over de vloer.
Het broertje was een erg aardige jongen waar ik het goed mee kon vinden.
Aangezien de andere twee een stelletje waren, waren wij vaak ook een team als het ging om bijvoorbeeld dominoën.
Het duurde ongeveer drie weken, de eerste drie weken van mijn nieuwe leven, drie weken van vrijgezelligheid, voordat er een vonk begon over te slaan. Ik wist niet goed wat ik ermee aan moest, mijn hoofd zat ook nog bij mijn ex. Toch klopte mijn hart sneller als ik hem zag.
Hoe hard ik ook zei tegen mezelf dat het te snel was, ik kon mijn gedachten niet van hem afhouden. Ik probeerde niet al te snel van stapel te lopen, maar het tegenovergestelde gebeurde.
Na drie weken om elkaar heen te draaien, na anderhalve maand op het eiland, waren we een stel.
De vlinders waren in alle heftigheid aanwezig en we waren allebei op en top gelukkig.
We zijn alvrij snel gaan samenwonen, meer om financiële redenen dan wat anders.
Maar toch.
Het leven samen was geweldig, maar ik zou in eerste instantie een half jaar weggaan om daarna gewoon mijn leven in Nederland op te pakken. Tegen die tijd was ik pas vier maanden samen met mijn vriend, voor een nuchtere Hollandse meid is dat niet lang genoeg om mijn plannen om te gooien. Dus ben ik terug gegaan.
Eenmaal terug in Nederland miste ik hem ontzettend. Ik miste alles wat het Caribische leven inhield en heb eigenlijk vrijwel meteen besloten om om te keren. Niet wetend voor hoelang, wel duidelijk gezegd dat het niet voor eeuwig zou zijn. Nadat ik de beslissing had genomen werd het in Nederland ineens heel gezellig met oude vrienden en was de tocht terug naar het eiland alsnog een emotionele aangelegenheid.
Spijt
Mijn vriend was ontzettend blij dat ik terug was. We waren ook meteen weer het leuke stelletje dat we daarvoor ook waren geweest. Compleet verliefd en weer lekker aan het genieten van het leven. Weer lekker op de bank 's avonds en erop uit in het weekend. Ik kreeg na niet al te lange tijd een leuke baan en zo was het grote avontuur ineens aan het veranderen in een normaal leven.
Niet een sleur, aangezien ik echt genoot van het leven, maar toch duidelijk een regelmatig en voor voordpelbaar leven. Het begon na een tijd weer te kriebelen. Af en toe een bezoekje aan monsterboard wekte mijn interesse in alle mogelijkheden die Nederland te bieden had en die dit kleine eiland in de verste verte niet had.
Ik had gestudeerd en was nu, op mijn twee-en-twintigste, al op de hoogste functie die ik kon bekleden op het eiland. Dat kon toch zeker niet de bedoeling zijn. Ik wilde veder studeren of binnen een bedrijf omhoog.
Uiteindelijk besloot ik te gaan. Ook al hield ik zielsveel van die jongen en van het eiland, ik kon er geen vrede mee hebben dat mijn leven vanaf dit moment tot weet ik wanneer precies dezelfde opzet en indeling had. We hebben het er samen over gehad. Zijn reacties waren erg afstandelijk. Ik wist dat hij veel van wat hij zei niet meende, dat hij zichzelf wilde beschermen voor de pijn die ik hem aan ging doen. Moeilijk was het wel. Samen hebben we besloten dat als ik toch zou gaan, ik daar het best niet al te lang mee moest wachten.
Zo gezegd zo gedaan, ik zit nu weer in Nederland. Na uiteindelijk bijna anderhalf jaar op Sint Maarten te zijn geweest, zit ik hier weer. Ik heb het koud, ik voel me eenzaam en er is een groot gapend gat in mijn hart. Laatst zei mijn vriend ineens dat hij erover na aan het denken was om misschien een tijdje naar Nederland te komen. Ik geloofde hem niet, maar hij was zo overtuigend. Hij vertelde dat hij spijt had van hoe hij zich had opgesteld in de maand voordat ik wegging. Hij had het met een aantal vrienden erover gehad en die waren het er ook mee eens. Hij hield van me en wist dat als hij me niet achterna zou komen, de kans groot was dat hij me voorgoed kwijt was. Hij wilde er nog even over nadenken. Ik had nooit verwacht dat hij met dit idee zou komen, want als je Antilliaan bent is het nogal een stap om hierheen te verhuizen. Ik verweet het dus ook vooral mezelf toen hij ineens toch met de mededeling kwam dat hij toch niet zou komen.
Waarom ik die hoop heb gehad, waarom ik er toch in was gaan geloven?
Het deed ongelofelijk veel pijn en alles wat ik miste was weer vers op mijn netvlies gebrand.
Op dit moment is mijn hart in tweeën gescheurd. In Nederland heb ik veel vrienden en veel mogelijkheden. Op Sint Maarten schijnt de zon en woont een jongen waar ik ontzettend veel van hou. Wat me nu dwars zit is het feit dat als deze relatie nog een kans krijgt, het puur vanuit mij moet komen. Dat als er iemand iets op moet geven, ik duidelijk degene ben die dingen moet opofferen.
Nadat ik nu al twee keer van het eiland ben weggegaan, weet ik dat als ik besluit terug te gaan…het serieus moet zijn. Dat het er dan op neerkomt dat ik daar de dagen van mijn leven zal gaan slijten. Op zich vindt ik dat geen probleem, het lijkt me heerlijk om daar kindjes te krijgen en oud te worden. Maar ik ben nog jong en vind het moeilijk om mezelf nu al zo vast te leggen, voor altijd.
Aan de andere kant besef ik me dat Nederland ook niet alles is, dat het hectische leven hier niet bepaald bijdraagt aan algehele gelukzaligheid. De Nederlandse mentaliteit van hogerop komen en altijd blijven leren is bijna van geïndoctrineerde proporties. Na deze Antilliaanse rust en relaxed leven ben ik nu aan het twijfelen wat het ultieme doel is in het leven.
Wat is er mis met werken om geld te verdienen en verder op en top genieten?
Ik wil weer weg, hoe dan ook. Voorlopig ga ik in Nederland blijven. Mijn hersens draaien op volle toeren ieder moment van de dag. Want niet weten wat je wilt, geen plan hebben en niet weten waar je prioriteiten nou eigenlijk liggen, maakt het leven van dag tot dag slopend. Nu ga ik dus maar gewoon werken, sparen, blijven denken en er ondertussen proberen achter te komen of mijn verre liefde ook wel eens iets voor mij over zou willen hebben.
Wish me luck!
Barbara Verrekijker
